കുറസോവയുടെ മികച്ച ചിത്രം ഏതെന്നു ചോദിച്ചാല്‍ പലര്‍ക്കും പല ഉത്തരങ്ങളായിരിക്കും .കുറച്ചു ദിവസം മുന്‍പ് വരെ സെവന്‍ സമുറായ് ആയിരുന്നു എന്റെ പ്രിയ കുറസോവ ചിത്രം .ഇപ്പോള്‍ ഇകിറു കണ്ടതിനു ശേഷം എനിക്കൊരെണ്ണം മാത്രം പറയാന്‍ സാധിക്കുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല . എന്നെ അത്രയും സ്വാധീനിച്ചു ഈ ചിത്രം .
വാര്ധക്യത്തിലേക്ക് കാലെടുത്തു വെക്കുന്ന സര്‍ക്കാര്‍ ഉദ്യോഗസ്ഥനായ കാന്‍ജി വാതെനാബെ ആണ് ആണ് നമ്മുടെ കഥാനായകന്‍ . മുപ്പതു വര്‍ഷമായി സര്‍ക്കാര്‍ ഓഫിസില്‍ അയാള്‍ ഒരേ ജോലി യന്ത്രം കണക്കെ ചെയ്തു വരുന്നു ..ഇന്നേ വരെ ഒരു ദിവസം പോലും ലീവെടുത്തിട്ടില്ലാത്ത അയാളെ സഹപ്രവര്‍ത്തകര്‍ കൌതുകത്തോടെ യാണ് വീക്ഷിച്ചിരുന്നത് .അധികം സംസാരിക്കാത്ത വിഷാദഭാവം കൂടപ്പിറപ്പായ അയാള്ക്ക് സുഹൃത്തുക്കള്‍ ആരും തന്നെയില്ല .സ്വന്തം മകന്‍ പോലും അയാളില്‍ നിന്നും മാനസികമായി അകന്നിരുന്നു . ജീവച്ഛവം എന്ന വിശേഷണം വാതെനാബെ ക്ക് ചേരുമായിരുന്നു .
അയാള്‍ ജീവിതത്തെ കുറിച്ച് മാറി ചിന്തിക്കുന്നത് തനിക്കു ആമാശയ ക്യാന്‍സര്‍ ബാധിച്ചു എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയപ്പോള്‍ മുതലാണ്‌ . വാതെനാബെ മകനോട് അസുഖത്തെ പറ്റി പറയാന്‍ ഒരുങ്ങിയെങ്കിലും ,മകന്‍ തന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ല എന്ന് കണ്ടു അതിനു ശ്രമിക്കുന്നില്ല .വിഷാദനായി ഇരിക്കുന്ന അയാളെ ഒരു നോവലിസ്റ്റ് ശ്രദ്ധിക്കുന്നു . അസുഖത്തെ കുറിച്ച് അറിഞ്ഞതിനു ശേഷം ഇനിയങ്ങോട്ടുള്ള ജീവിതം അടിച്ചു പൊളിക്കാന്‍ ഉപദേശിക്കുന്നു .നോവലിസ്റ്റ് വാതെനാബെയെ ബാറുകളിലും നൈറ്റ്‌ ക്ലബ്ബുകളിലും കൊണ്ട് പോകുന്നു .എന്നാല്‍ വാതെനാബെ ക്ക് അതില്‍ നിന്നും സന്തോഷം ലഭിക്കുന്നില്ല .
അടുത്ത ദിവസം വാതെനബെ സഹപ്രവര്‍ത്തക ആയ ടൊയോ യെ കണ്ടു മുട്ടാനിടയാകുന്നു .ടൊയോ തന്റെ രാജി കത്തില്‍ ഒരു ഒപ്പിന് വേണ്ടി വാതെനബെ യെ അന്വേഷിച്ചു നടക്കുകയായിരുന്നു . ആദ്യമായി ടൊയോയെ നിരീക്ഷിക്കുന്ന വാതെനാബെ, അവളുടെ സന്തോഷകരമായ ജീവിതത്തില്‍ ആകൃഷ്ട്ടനാകുന്നു . ടൊയോയുടെ കീറിയ സോക്സ്‌ മാറ്റി പുതിയൊരെണ്ണം അയാള്‍ വാങ്ങി കൊടുക്കുന്നു . ഈയൊരു പ്രവര്‍ത്തിയില്‍ നിന്നും എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരാനന്ദം അയാള്‍ക്കനുഭവപ്പെട്ടു .അയാള്‍ ടൊയോയുടെ കൂടെ കൂടുതല്‍ സമയം ചിലവഴിക്കുകയും സമ്മാനങ്ങള്‍ വാങ്ങി കൊടുക്കുകയും ചെയ്യുന്നു .എന്നാല്‍ ടൊയോ വൈകാതെ വാതെനാബെ യുടെ പ്രവര്‍ത്തികള്‍ സംശയിക്കുകയും അയാളില്‍ നിന്നും ഒഴിഞ്ഞു മാറി നടക്കുകയും ചെയ്യുന്നു .. ഒരവസാന തവണ ആയി വാതെനബെയുമായി സംസാരിക്കാന്‍ അവള്‍ കൂട്ടാക്കുന്നു . അവളുടെ സന്തോഷത്തിന്റെ രഹസ്യം എന്താണെന്നു വാതെനാബെ അവിടെ നിന്നും തുറന്നു ചോദിക്കുന്നു . തനിക്കറിയില്ലെന്നും എന്നാല്‍ താന്‍ ഇപ്പോള്‍ ചെയ്യുന്ന കളിപ്പാട്ടം നിര്‍മിക്കുന്ന ജോലി മുന്‍പ് ചെയ്ത് ശമ്പളം കൂടിയ ജോലിയേക്കാള്‍ സന്തോഷം നല്‍കുന്നുണ്ടെന്നുമാണ് അവള്‍ പറഞ്ഞത് . ജപ്പാനിലെ ഓരോ കുട്ടികളോടൊപ്പം കളിക്കുന്നതായി അവള്‍ക്കു അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ടത്രെ .വാതെനബെ അന്വേഷിച്ചു നടന്നതിന്റെ ഉത്തരം അയാള്ക്ക് കിട്ടി .താന്‍ ഒട്ടും വൈകിയിട്ടില്ല എന്നയാള്‍ തിരിച്ചറിയുന്നു
വാതെനബെ യുടെ ലീവിനെ പറ്റി ഇതിനോടകം പല വാര്‍ത്തകളും പ്രചരിച്ചിരുന്നു . വാതെനാബെയുടെ അപ്രതീക്ഷിതമായ തിരിച്ചു വരവ് എല്ലാവരിലും അമ്പരപ്പുണ്ടാക്കി . തൊട്ടടുത്ത കോളനിയിലെ കൊതുകുകള്‍ മുട്ടയിട്ടു പെരുകിയ സ്ഥലത്ത് ഒരു പാര്‍ക്ക്‌ ഉണ്ടാക്കാന്‍ വാതെനാബെ തീരുമാനിക്കുന്നു . മാലിന്യം നിറഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്ന ആ പ്രദേശത്തിന്റെ കാര്യത്തില്‍ കോളനി വാസികള്‍ കാലങ്ങളായി ഓഫീസുകള്‍ കയറി ഇറങ്ങുകയായിരുന്നു .സര്‍ക്കാര്‍ ഓഫീസുകളിലെ പല സെക്ഷനുകളിലും കയറിയിറങ്ങി വാതെനാബി രാപകല്‍ ഇതിനായി പ്രയത്നിക്കുന്നു .
പിന്നീട് സ്റ്റോറി ഫാസ്റ്റ് ഫോര്‍വേര്‍ഡ് ചെയ്ത് ചിത്രത്തിന്റെ അവസാന ഭാഗം ആണ് കാണിക്കുന്നത് .വാതെനബെ യുടെ മരണാനന്തര ചടങ്ങുകള്‍ ക്കിടയില്‍ സഹപ്രവര്‍ത്തകരും ഫാമിലിയും അയാളില്‍ പെട്ടെന്നുണ്ടായ മാറ്റങ്ങളെ കുറിച്ചും പാര്‍ക്കിന്റെ ക്രെഡിറ്റ്‌ വാതെനാബെക്ക് മാത്രം അവകാശപ്പെട്ടതാണോ എന്നും വിശകലനം ചെയ്യുന്നു . പലപ്പോഴും 12 ആന്ഗ്രിമേന്‍ തന്നതിന് സമാനമായ ഒരു അനുഭവമാണ്‌ ഇവിടെ
കുറസോവ എന്ന അസാധ്യ ഫിലിം മേക്കറുടെ മഹത്വം ചിത്രത്തില്‍ നിഴലിച്ചു നില്‍ക്കുന്നുണ്ട് .ആദ്യമൊക്കെ സ്ലോ ആയി സഞ്ചരിക്കുന്ന ചിത്രം അവസാനമാകുമ്പോഴേക്കും വളരെ ഇന്റെറസ്റ്റിംഗ് ആകുന്നുണ്ട് . പതിവ് സമുറായ് ക്ലാസ്സിക്കുകളില്‍ നിന്നും മാറി കുറസോവ ഒരുക്കിയ ഈ ചിത്രം വളരെ യധികം ചിന്തിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്‌ .
'വര്ഷം' എന്ന മലയാള ചിത്രം 'ഇകിറു' വില്‍ നിന്നും കുറച്ചെങ്കിലും ഇന്‍സ്പയര്‍ ചെയ്തിട്ടുണ്ട് എന്ന് തോന്നുന്നു . രണ്ടു ചിത്രത്തിലും മരണം മുന്‍പില്‍ കാണുമ്പോള്‍ ജീവിക്കാന്‍ തുടങ്ങുന്ന നായകന്മാരെ നമുക്ക് കാണാം .
എല്ലാ സിനിമ സ്നേഹികളും കണ്ടിരിക്കേണ്ട ചിത്രം
IMDB :8.3/10
RT :100%
